بررسی رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، ۱۳۹۱

مقدمه: امروزه نظام سلامت با چالش پایین بودن یا عدم رضایت شغلی پرستاران روبه رو است. عدم رضایت پرستاران که به عنوان عمده ترین بخش نیروی انسانی می باشند، می تواند منجر به کاهش کیفیت خدمات، ترک خدمت و غیب از کار شود. در مطالعه حاضر، رضایت شغلی پرستاران در بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، تعداد 250 نفر پرستار از 14 بخش درمانی سه بیمارستان آموزشی به صورت طبقه ای تصادفی انتخاب گردیدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد رضایت سنجی سازمان جهانی بهداشت استفاده گردید که علاوه بر اطلاعات دموگرافیک دارای 36 سوال در زمینه ابعاد مختلف شغلی، ارتباط و همکاری، مدیریتی و حقوق و امکانات بر مبنای طیف لیکرت بود. داده ها با نرم افزار spss 16 و استفاده از شاخص های توصیفی و تحلیلی مانند ضریب همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: رضایت کلی پرستاران از شغل خود در حد متوسط (54/0±18/3) بود. میانگین رضایت پرستاران از ابعاد مورد بررسی به ترتیب در بعد ارتباط و همکاری 6/0±42/3، بعد شغلی 6/0±35/3، بعد مدیریتی 83/0±63/2 و بعد حقوق و امکانات 76/0± 34/2 بود. همچنین، ارتباط هر یک از ابعاد ذکر شده با میزان رضایت کل بر اساس ضریب همبستگی به ترتیب در بعد شغلی (94/0r= )، مدیریتی (79/0r= )، ارتباط و همکاری (78/0r= )، و حقوق و امکانات (63/0r= ) بود (05/0p<). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه می تواند با بیان ابعاد مرتبط بر روی رضایت شغلی پرستاران به مدیران این بیمارستان ها در مدیریت بهتر بیمارستان کمک کنند. اتخاذ ساز و کارهایی از قبیل کاستن از عوامل تنش زای حرفه ای، بهبود شیوه های مدیریتی و عادلانه نمودن سیستم های پرداخت می تواند مفید باشد.